Stephan zet korfbalschoenen in de kast.
Zaterdagmiddag bij KV Tilburg. Wedstrijd, laatste thuiswedstrijd, tegen Albatros en een kwartiertje voor tijd brengt de trainer Stephan in. Niet meer de snelste en niet meer de lichtste. Die vervelende kruisband heeft hem vorig seizoen genekt. Hij is knap teruggekomen. Kort voor tijd krijgt Stephan een publiekswissel. De schoenen gaan de kast in en er klinkt applaus rond het veld. Mooie woorden na afloop vinden plaats. Stephan, het is je gegund!
Er is niet zomaar een spelers gestopt! Graag zou ik dat duidelijk willen maken.
Heel veel jaren heeft Stephan in het eerste team gespeeld. Een smaakmaker van jewelste op allerlei fronten. Mister elastiek! Wekelijks ging Stephan met de meest gevaarlijk capriolen over het veld. Alles ervoor over om de bal te bemachtigen in de verdediging. Sjorren heen en weer tussen zijn tegenstander en de korfzone om ballen te stelen. Wanneer hij besloot je 1 tegen 1 te verdedigen begonnen de problemen voor de aanvaller. Handje op de schouder en hij liet niet meer los. Velen zijn gefrustreerd na een wedstrijd of training het veld af gelopen. Een pitbull.
In de korfzone rust en overzicht. Stephan in de rebound was een garantie dat aanvallers meerdere schoten konden lossen alvorens de bal te verliezen. Hij stond waar hij stond en was nog geen millimeter opzij te krijgen. Nee, ook in de hoofdklasse ijzersterk. Soms stond het vizier van aanvallers niet op scherp en vlogen de ballen ruim over de korf. Teken voor Stephan om voor een korte kans achter de paal te gaan. Schieten deed hij nooit! Dreigen met schieten en onder de tegenstander door de korte kans pakken. Er was geld op in te zetten. Ook het naar binnen duiken uit de ruimte en de bal afmaken behoorde tot de specialiteiten van het menu. Ondanks dat zijn schot tot de dag van vandaag stijf op zijn rechter been plaats moet vinden was het gevaarlijk. Vaak weer dreigen met schieten en naar binnen knallen. Op rechts vielen er toch heel wat ballen nog binnen.
Tja, de laatste jaren speelde hij als een leider van het team sturende voor medespelers. Ik kan u verzekeren dat dit anders is geweest in de vele topjaren. Winnen was het enige dat telde. Aanvallers uitschakelen. Of hij kon ze aan of hij kon ze niet aan. In het laatste geval waren andere middelen geoorloofd! Voor de duivel niet bang. Wanneer nodig werd zelfs de gevreesde Peter Tiekink door Stephan even aangepakt. Tja, rood moest je dan accepteren. Vakgenoten moesten het regelmatig verbaal ontgelden, ook spelers in het andere vak. Stephan was een speler waar iedereen zich lekker mee kon bemoeien omdat hij regelmatig ‘buiten de lijntjes kleurde’. Deze hele alinea met veel respect geschreven.
Stephan. Het is nu klaar. Mijn god wat heb ik, en hopelijk vele anderen met mij, van je genoten!
Ti-Kok.
. Dank je wel voor deze mooie woorden en feitje het is ook in 30 jaar mijn enige rode kaart / schorsing geweest hè ☺
